چای تا قرن هفدهم راه خود را به ایران پیدا نکرد، زمانی که به یک کالای لوکس گران قیمت تبدیل شد. تلاش قاجار برای کاشت چای در ایران ناموفق بود تا اینکه حاج محمد میرزا معروف به کاشف السلطنه به عنوان کنسولگری ایران به هند فرستاده شد. او توانست اسرار چای کاری را بیاموزد و با حدود 4000 بوته چای به لاهیجان رفت و بقیه آن تاریخ است.
از امروز بخش بزرگی از شمال ایران در حاشیه دریای خزر برای کشت چای مناسب است. به ویژه در استان گیلان در دامنه های البرز، مناطق وسیعی زیر کشت چای است و هزاران نفر در صنعت چای ایرانی مشغول به کار هستند. این منطقه بخش بزرگی از نیاز ایران به چای را پوشش می دهد.
ایرانیان یکی از بالاترین میزان مصرف سرانه چای در جهان را دارند و از قدیم الایام در هر خیابان یک چایخانه (چای خانه) وجود دارد. چایخانه‌ها هنوز یک مکان اجتماعی مهم هستند که در آن نسل‌های قدیمی با دوستان خود برای گفتگو بر روی یک فنجان چای ایرانی لذت‌بخش جمع می‌شوند.
بیشتر چایخانه‌ها یا چای‌خانه‌های ایرانی، چای را در قسمت قوی‌تر سرو می‌کنند، مگر اینکه توسط نوشنده مشخص شود. هرچه چای قوی تر باشد، غلظت تانن و کافئین بالاتر است، بنابراین یک فنجان چای خوب مانند یک فنجان قهوه خوب برای کسانی است که آن را مستقیم مصرف می کنند.
چای ایرانی در طعم‌های لطیف مختلفی عرضه می‌شود، اما ویژگی بارز آن رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز عمیق آن است که نوشیدنی‌های چای بسته به ترجیح خود می‌توانند آن را با آب رقیق کنند. یافتن یک لیوان چای ایرانی ساده نیست و بیشتر چای در رستوران ها یا کافه ها برگ های ارزان تری از سیلان است.
به دلیل تلخی چای سیاه، بسیاری ترجیح می دهند با چای ایرانی خود شکر بخورند. روش سنتی برای انجام این کار این است که یک حبه قند بردارید و آن را بین دندان های خود قرار دهید و سپس چای را میل کنید در حالی که اجازه دهید شکر ذوب شود. همچنین می توانید قبل از نوشیدن یک آب نبات زعفرانی در چای خود حل کنید. نبات (آب نبات صخره ای) یا حبه قند را می توان در سرتاسر کشور پیدا کرد و برای این منظور در ادویه فروشی ها خریداری کرد.
ایرانیان به ویژه در مناطق سردسیر کشور در طول روز چندین فنجان چای می نوشند.
واقعیت جالب: در بین اقوام ایرانی، آذری ها به نوشیدن چای زیاد شهرت دارند. در واقع مردم منطقه آذربایجان ایران به چای ایرانی علاقه زیادی دارند و همیشه آن را به صورت تازه دم کرده در لیوان یا فنجان کمر باریک می نوشند.
به طور سنتی، چای از سماور سرو می شود، ظرف گرمایی که در اصل از روسیه به ایران وارد شده است. سماور که در لغت به معنای خود دیگ است، برای گرم نگه داشتن آب برای مدت طولانی از طریق لوله ای پر از سوخت در وسط سازه استفاده می شود که محتویات اطراف آن را گرم می کند.
هر فارسی زبانی به شما می گوید که عاشق نوشیدن چای است که به آن چای می گویند.
چای، به طور کلی، همان چیزی است که ایرانیان صبح، بعد از هر وعده غذایی، و ناگفته نماند در طول روز می نوشند. علاوه بر این، اولین نوشیدنی که در هنگام بازدید از خانه دیگران ارائه می شود، معمولا یک فنجان چای ایرانی است.
چای ایرانی
طرز تهیه چای ایرانی در ایران:
تنها چیزی که نیاز دارید یک قوری چینی خوب، چای سیاه شل، چند عدد هل و مقداری گلبرگ رز است.
مقدار زیادی چای شل بریزید، هل را کمی در دست له کنید و روی چای شل با گلبرگ های گل رز در قوری بریزید. سپس آب جوش را اضافه کنید.
درب آن را دوباره بگذارید و قوری را روی کتری یا سماور در حالی که روی اجاق می جوشد قرار دهید تا چای گرم بماند.
چای ایرانی باید حدود 15 تا 20 دقیقه دم بکشد تا آماده سرو شود.
روش ایرانی ریختن چای:
ابتدا مقداری از چای داغ را داخل فنجان بریزید تا رنگ آن بررسی شود. باید کمی تاریک باشد. سپس چای را دوباره داخل قوری بریزید. این دو کار را انجام خواهد داد:
ففنجان را گرم می کند.
چای داخل قوری را به اطراف حرکت می دهد تا رنگ چای یکدست شود.
اگر رنگ روشن است، بگذارید کمی بیشتر دم بکشد.
سپس یک سوم تا نصف فنجان را با چای پر کنید و آب داغ را تا انتها روی آن بریزید.
چای نباید از نظر طعم و رنگ قوی باشد، در این صورت آب داغ بیشتری اضافه کنید تا ته نشین شود.
